Gegevens

Gemaakt op vrijdag 06 april 2007 15:59

Hits: 1106

Benin Republiek 

We zijn 6/4 bij het Eko Hotel om kwart over zeven waar we verzamelen. Met 17 man in  5 auto’s gaan we dan onder politiebegeleiding richting de grens. Het is dan 8 uur. We gaan via Tincan island waar we gelijk vastlopen in het verkeer. De escort gaat dan normaal gesproken voorop rijden om ruimte te creeren maar deze bleef met loeiende sirene’s, waar je gek van wordt, achteraan  rijden. Als de heren wakker worden gaat hij uiteindelijk dan toch naar voren.   Petra zit bij ons in de auto, ze geeft  franse les op de duitse school. Zo heeft iedereen die rijd een of twee pasagiers extra mee. Half 11 komen we aan bij de grens waar de Nigerianen gelijk vragen wat we voor hun hebben meegenomen i.v.m. Paasweekend. We hebben meegenomen heel veel zon en als het meezit een fikse bui. Dat is natuurlijk niet genoeg maar ze vragen niet meer. Na het veelvuldig invullen en noteren van onze gegeven kunnen we na een uur door naar Benin. Hier kan de organisator in 1x met al onze paspoorten aan de slag, 1 loket waar alles gedaan wordt en klaar. De busjes van het  “resort” Auberge in Grand Popo staan klaar om ons mee te nemen en na een paar kilometers  rijden hebben we eerst bij een hotel een plasstop. Het is nog ongeveer 2 uur rijden naar Grand Popo wat aan de kust ligt dicht bij de grens met Togo.

Benin is arm maar het ziet er schoon uit, de wegen zijn goed en wonder boven wonder men stopt hier voor een rood verkeerslicht. Rondom de huizen staan wel muren maar deze zijn minder hoog en zijn niet voorzien van prikkeldraad of glasscherven. De straatlantaarns staan rechtop en er zitten pitten in als er dan ook nog voldoende stroom is dan branden ze ook nog. Het is bovendien niet zo vol met mensen, auto’s en vrachtwagens. Via Porto-Novo, Cotonou Quidah en Come komen we in Grand Popo waar de lunch staat al op ons te wachten als we in de Auberge aankomen. Na de lunch krijgt ieder een kamer er kan zich even opfrissen voor we naar de FA Orakel voodoo ceremonie gaan. De meesten gaan met het busje naar het dorp waar de ceremonie wordt gehouden en enkelen waaronder wij nemen de “okada”, brommertaxi. Voodoo is geen religie in Afrika maar de naam wordt hier door mensen gebruikt voor geest, demigod of intermediair. Sommige mensen zijn gevoelig voor voodoo en via deze mensen kan de voodoo hun wil, wensen en gevoelens doorgeven. Het orakel waar wij naar toe gaan gebruikt drie strengen schelpen die een platte en een bolle kant hebben. Ze kunnen in 265 mogelijkheden vallen met elk een eigen betekenis. Diegenen die nu iets over hun toekomst willen weten of iets wensen kunnen om de beurt naar voren komen. Een van de dames mag geen rood meer dragen want daarmee versterkt ze het “gevaar” wat er rond haar hangt. Dit “gevaar” blokkeert ook het uitkomen van haar wens, de blokkade kan ze verwijderen door 6 sinaasappels uit een rijdende auto te gooien. Iemand anders moet bloed (iets levends) aan een vrouw geven wil haar wens uitkomen. Arend was veel te heet van binnen, hij moet iets bedenken voor zichzelf en moet dan ook aan een ander geven. Het heeft even geduurt voor de goden tevreden waren en de weg vrij was voor Arend z’n wens. Zeer interresant allemaal. Het is al 6 uur als we terug wandelen naar het resort waar weeen biertje drinken, douchen en dan met z’n allen gaan eten.  Waar heel veel geduld bij nodig was.  In onze bungalow met fan was het nog behoorlijk warm en we sliepen dus ook niet bijzonder goed. Voor het licht werd gaven de vogels al een concert. Prachtig.

Op 7/4 zaten we om 9 uur aan het ontbijt, koffie, thee, vruchtensap, brood, jam en boter, eieren in allerlei uitvoeringen met bacon of ham en verse vruchten. Heerlijk. 

Daarna lopen we naar de boot die klaar ligt in het dorp Grand Popo. Er zijn twee overdekte motorbootjes waarmee we de rivier Mono verkennen. We zien wat dorpjes op de oevers van de rivier liggen en bij een daarvan stoppen we om te zien hoe men hier zout wint. De lucht wordt aan de landzijde steeds zwarter. Men kan ons nog net laten zien hoe men te werk gaat voordat de bui in alle hevigheid losbarst. Voorafgaand door een stormachtige wind valt het water nu met bakken tegelijk uit de lucht. We kunnen nog net een schuilplaats vinden.  Met z’n allen zitten we in het dorpshuis waar men snel wat matten neerlegt om op te zitten.. De meeste huizen in het dorp staan leeg, de mannen van de vrouwen die hier nog wonen werken in de stad, maar er zijn ook hele families weggetrokken omdat er niets te verdienen viel. Half één nuttigen we onze lunch hier ook maar want het regend nog steeds zodat onze picknick in de mangrove bossen niet door kan gaan. En het blijft maar regenen en ook de lucht wordt niet lichter. We besluiten om terug te gaan naar het resort waar ieder wat voor zich zelf kan gaan doen. De mensen in de economy boot worden drijfnat maar wij zitten in de bussines boot en houden het dus droog. Maar velen van ons besluiten om het laatste stuk maar te lopen want de regen was bijna over…………. Toch nog kleddernat geworden. Bij aankomst krijgen we van de manager een kopje thee om op te warmen.Verder wat gelezen, geschreven en vogeltjes kijken die hier volop aanwezig zijn vanaf onze veranda met uitzicht op zee. De zangbeto voodoo ceremonie is ook  afgelast want het regend nog steeds een beetje. Daarvoor in de plaats krijgen we alsnog het verhaal van Guy Catherine, de eigenaar van het resort over de historie van Grand Popo, voodooreligie wat geen religie is en de Benin cultuur. Daarna weer met z’n alle gegeten wat nu beter georganiseerd werd nu de baas thuis erbij was.

Enkele leden van de groep zijn ziek, misselijk overgeven en diaree.

De volgende dag 8/4 zitten we ook weer om 9uur aan het ontbijt. Als iedereen klaar is gaan we naar de Mammy Water voodoo ceremonie. Ook nu weer enkele mensen ziek. We worden met de busjes naar het dorp gebracht waar de ceremonie gehouden wordt. Hier is men druk bezig om alles klaar te zetten voor de gasten en het ritueel. Met deze ceremonie vraagt men om bescherming tegen het water wat hun aan alle kanten omringd. Voor de oceaan en achter hun de rivier Mono. Maar ook bedanken voor alle het goede wat in en door het water tot stand komt.  Men begint met drummen en zingen waarbij men in de handen klapt.

Er zijn een paar vrouwen die de leiding hebben zij geven aan wat en wanneer er wat moet gebeuren.  Op een gegeven moment raakt er iemand in trance, die begint dan ongecontroleerd te springen en te dansen waarbij ze dan geluiden uitstoten. Dit gebeurt bij verschillende mensen  en iedereen komt langs de groep om hun handen tegen onze handen te slaan.

Als het teveel wordt voor diegene grijpt de leiding in en worden ze naar een rustiger terrein gebracht waar ze weer tot zichzelf kunnen komen. Dergelijke rituelen staan ver van je bed en komt allemaal nogal vreemd over maar het is een heel indrukwekkend gebeuren.

Na een paar uur vinden we het wel genoeg en verlaten we de scene. Zij gaan nog uren door.

We wandelen binnendoor terug naar het resort om het allemaal wat te laten bezinken.

Na de lunch kunnen we onszelf weer even bezighouden totdat we opweg gaan voor onze laatste voodoo ceremonie de Zangbeto. We moeten nu met de boot de rivier over om in het dorp te komen voor de ceremonie. De festiviteiten zijn hier al in volle gang. Iedereen verzameld zich langzamerhand op het dorpsplein waar de dorpsoudsten al zitten te wachten. Er wordt een tafeltje bij hun neergezet met allerlei voorwerpen en de nodige sterke drank. Als de muziek start wordt er gezongen en gedanst en ook de wachters van het dorp komen te voorschijn. Dit zijn rieten hutjes waar w.s. iemand in zit want ze draaien en zwieren over het plein en gaan af op de stem van de man die hun begeleid.  Of  het zijn de geesten. Anderen laten zien dat door een pot zonder bodem toch geen water sijpelt. Er wordt een glazen fles fijngestamd en opgegeten. Één van de mannen steekt zo een pen door z’n wangen heen zonder verdoving en zonder een spier te vertrekken. Op het einde worden enkele hutjes opgetild  en er blijkt dan een godsafbeelding onder te zitten. We kunnen in de hutjes kijken maar zien niemand zitten, het is daar donker in en de mensen zijn ook niet bepaald licht van kleur maar toch……………

Weer in de bootjes terug naar de andere kant en op naar het bier en de strand BBQ . Het zag er heerlijk uit, dit konden we nog bij genoeg licht zien. Maar hoe het vlees en de vis er later uitzag, gaar of niet konden we niet meer zien. Soms had je wat vreemde structuren in je mond. Daarna nog wat sterke verhalen bij het kampvuur en na een laatste borrel het bed maar weer eens opgezocht.

Maandag 9 april reizen we na de brunch weer richting Cotonou. Het is bijna half 11 als iedereen klaar is met betalen en alles weer is ingepakt om te vertrekken.

Arend is nu ziek geworden en al is de meeste ellende er al uit nu te moeten reizen is niet leuk. We moeten nog een paar keer stoppen om nog wat maaginhoud te verwijderen maar in de loop van de middag knapt het wat op. We hebben geen tijd meer om nog iets onderweg te bekijken en om dat het Paasmaandag is zijn de meeste winkels dicht en is er ook geen markt.

We hebben weer een plasstop in het hotel net voor de grens voordat we naar de grens rijden.

De grensaktiviteiten gingen ook nu vlot maar ook nu wilden de Nigeriaanse autoriteiten weten of we ook iets voor hun hadden meegenomen. Tegenwoordig vragen wij dit ook aan hun “did you bring anything for me” meestal moeten ze dan lachen en is alles geregeld. Maar het blijft irritant als volwassen mensen zo lopen te schooien in plaats van gewoon hun werk te doen.

Edwin staat ons op te wachten, hij vond het jammer dat we niet met de auto gingen want dat leek hem erg leuk en kon hij ook mee natuurlijk.  Na een paar uurtjes rijden zijn we dan weer terug in Lagos. Het was een interressant en gezellig uitje.

6 april  - 9 april 2007